«Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε Κεχαριτωμένη». Οκτάηχο μάθημα σε σύνθεση Πέτρου Μπερεκέτου (1680-1715)

Εκδόσεις: PANAS MUSIC (EPN 1432).

Καλοφωνάρηδες, ανδρικοί και γυναικείοι ψαλτικοί χοροί, ορχήστρα κοσμικής ελληνικής μουσικής με την παρεμβολή οργανικών αυτοσχεδιασμών, συμπράττουν για να αναδείξουν το δίπολο της βυζαντινής μουσικής: εκκλησιαστική και κοσμική. Σημείο αναφοράς της μουσικής αυτής δημιουργίας, η Υπεραγία Θεοτόκος.

Πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια της Λατρευτικής Εβδομάδας, στον απόηχο του Ακαθίστου Ύμνου και λίγο πριν την είσοδο στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, παρουσιάζεται το οκτάηχο μουσικό έργο «Θεοτόκε Παρθένε» σε σύνθεση του Πέτρου Μπερεκέτη, υπό την διδασκαλία και καλλιτεχνική επιμέλεια του Γεωργίου Πατρώνα.

Πρόκειται για ένα μουσικό έργο πολύ δημοφιλές, καλοφωνικό, με μελωδικό πλούτο και έντεχνη κλασική δομή στην σύνθεση. Χαρακτηριστικό μελωδικό μοτίβο της σύνθεσης είναι ο χωρισμός σε μουσικούς πόδες/φράσεις ανά ήχο, προκειμένου να αναδειχθεί όλο το μελωδικό και τροπικό φάσμα της βυζαντινής μουσικής οκταηχίας. Οκτώ μουσικοί και ρυθμικοί πόδες επενδύουν μελωδικά το ποιητικό κείμενο «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ξεκινώντας από τον πρώτο ήχο και καταλήγοντας στον πλάγιο του τετάρτου. Στο τέλος της φράσης του κάθε ήχου παρεμβάλλονται κρατήματα (χαρακτηριστικό μελικό γνώρισμα του ψαλτικού ρεπερτορίου), ώστε να σχηματιστεί μία μουσική γέφυρα, η οποία ενώνει τον προηγούμενο ήχο με αυτόν που ακολουθεί.

Τα κρατήματα έχουν μεταγραφεί στο πεντάγραμμο για να εκτελούνται από το οργανικό σύνολο και ορχήστρα.